Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/142

 — Czy daleko jeszcze do naszego domu? — pyta miłym głosem młoda mężatka, wychylając różową twarz z kołnierza obszernego futra.
 — Jeszcze kilka wiorst. Czy nie zmarzłaś, droga moja? — troszczy się mąż.
 — Och, nie! tak mi ciepło przy tobie, mój Cześku jedyny.
 — Maryś złota!
 Futrzana czapka mężczyzny pochyla się do twarzy młodej żony, którą zaledwo poślubioną wiezie oto pierwszy raz do swego domu.
 Szemrzą pieszczotliwe słowa i pocałunki.
 — Nie rozkrywaj się, malcze mój. Co to jest! — mówi Czesław, niby z groźną miną, zapinając futro żony.
 — Cesiu! warjacie! zaduszę się.
 — Cicho, cicho, już prędko będą nas witali w domu.
 — Po takiej zamieci nikt się nas pewno nie spodziewa, same zaspy.
 Czesław spojrzał na niebo.
 — Trochę nierozsądnie zrobiłem, wyjeżdżając na noc. No, ale jest jasno, wiejka ucichła i konie dobre.
 Gwałtowny pocałunek złożył na czole żony.
 — Ale za to swoją Maryśkę już dziś będę miał w domu.
 Zaczęli się całować.
 Upaja ich miłość i ta cisza uroczysta ugrzęz-