Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/063

 — Nu ty nie wiesz, ale ja wiem, on chciał ciebie nastraszyć co twój sołdat pójdzie na wojnę; mówił tak, ha?..
 — A szczoź, mówił.
 — On ciebie chciał nastraszyć żeby ty na tamtego nie czekała, a za niego szła, on ciebie lubi Fedotka.
 — Do czorta z jego lubieniem.
 — No! a coż ty będziesz na tamtego czekać?
 — Jak Boh daść to i doczekam.
 Spojrzała na żyda błagająco i rzekła drżącym głosem.
 — To znaczy niema wojny panie Josiel, znaczy Maksym brechał?...
 — Brechał, ja by o wojnie wiedział.
 Fedotka rozpromieniła się i pochylając głowę z ukłonem zawołała.
 — Dziękuję wam, ja tylki to chocieła wiedzieć, pomahaj Boh!
 — Dobre zdorowie, nu! idy do chaty i ne klopotajsia, ty harna dziewczyna — mówił żyd otwierając drzwi.
 Fedotka zasłoniła się chustką, biegnąc prędko przez główną izbę.
 — A skaży bat’ku szczoby zawtra czut’świt Po mąkę szedł — krzyknął żyd.
 — Dobre, skażu.
 W tej chwili jeden z chłopców zastąpił jej drogę i porywając w pół, zawołał.