Strona:Helena Mniszek-Książęta boru.djvu/027

 Do izby wszedł wysoki, barczysty mężczyzna, w kożuchu, z głową zawiniętą w baszłyk. Stanął w progu i nie witając się z nikim, patrzał na izbę, na żonę i dzieci jakimś tępym wzrokiem. W oczach miał wilgoć z mrozu czy ze wzruszenia.
 — Co ci to Jadam? — spytała kobieta.
 On obrócił się do starego, rzekł ponuro.
 — Wieta ociec?... a to my już ostatnią zimę na leśniczówce majdańskiej...
 — Ot... ot... ot... zgłupiałeś!...
 — Prawdę gadam, ostatnią; trza ciskać te naszą ojcowiznę i... we świat.
 Z oczu spłynęły mu łzy.
 Stary Grzegorz opuścił ręce, usta mu zwisły na trzęsącą się brodę. Gospodyni stała jak trup niema.
 — Jadam! co gadasz?... ot... ot... ot...
 — Jadam! odprawili cie?... jęknęła gospodyni.
 — Zaśby tam! ino las sprzedany, będą rąbać nasze ostępy, nic tu po nas.
 — Rąbać... nasz bór?... — jęknął stary.
 — A juści!... przyńdą z siekierami, położą nasze dęby, nasze sosny, hej Boże! Boże! taki bór!
 Adam rozbierał się z kożucha a łzy gradem Płynęły mu po czerwonej twarzy. Gospodyni załamała ręce. Józek zrozumiał o co chodzi,