Strona:Guzik z kamei (Rodriques Ottolengui).djvu/156

samą dziewczynę. W każdym razie, niedługo po jej śmierci oszalał i znajduje się obecnie w zakładzie obłąkanych. On nam nie dopomoże.
 Omówiwszy z Neuillym co trzeba było dla zamierzonej podróży, wrócił Barnes do hotelu, gdzie nań czekał Chambers.
 — No i cóż wyśledziłeś pan? — spytał.
 — Nic coby pana mogło bardzo uradować. Znalazłem tylko drugiego Leroy Mitchela, który siedzi w szpitalu warjatów na przedmieściu. Oszalał przez to, że ukochana porzuciła go.
 — Czy dowiedziałeś się pan nazwiska tej dziewczyny?
 — Nie, to było niemożliwe, gdyż kryją je tak troskliwie, jakby to była tajemnica państwa. O tak, ci Kreole są niesłychanie dumni!
 — Dobrze. Widzę żeś pan pracował dla mnie uczciwie. Oto banknot studolarowy. Czy pan zadowolony?
 — Najzupełniej. Życzę szczęścia.
 Wpół godziny potem doręczono Barnesowi depeszę.
 — Dziecko znalazłam!
 Lucette.
 Po południu wyjechali do Nowego Jorku Barnes i Neuilly, a tego samego wieczoru otrzymał Mitchel telegram:
 — Baczność! Barnes i stary Neuilly wyjechali do Nowego Jorku.
 Sefton.