Strona:Gustaw Daniłowski - Lili.djvu/88

i tuż przed odejściem pociągu znalazła się w wagonie.
 Znikła na chwilę w przedziale i ukazała się w oknie.
 — Proszę nie patrzeć tak smutnemi oczyma z trochę stropioną minką, podać mi obie ręce, ot, tak — wychyliła się, ujęła jego dłonie — proszę pisać, lubię te śliczne listy, szanować się, bym zastała w dobrem zdrowiu, gdy wrócę, i... nie gniewać się!
 — Ja się nie gniewam — odparł Świda ściśniętem gardłem i spuścił oczy.
 Gdy znowu spojrzał na nią, była cała we łzach.
 — Nie płacz, Lili — szepnął.
 — To nic — ściskała coraz mocniej jego ręce i puściła dopiero, gdy wagon drgnął, wychyliła się i dawała znaki, póki nie zniknęła z oczu.
 Stefan śledził do ostatniej chwili oddalający się pociąg, potem jeszcze patrzył na lśniące szyny, zawrócił i zwolna dowlókł się do domu. Siadł przy biurku i począł machinalnie przeglądać