Strona:Gustaw Daniłowski - Lili.djvu/58

i, całując, powtarzał jakimś łkającym głosem:
 — Lili! Lili!
 — Chodźmy — dodał, ochłonąwszy.
 — Czekaj, rzeczy!
 — A prawda! — Skinął na tragarza i wkrótce znaleźli się w dorożce.
 Patrzył na nią rozmiłowanemi oczyma. Lili odpowiedziała mu czułem spojrzeniem i uścisnęła rękę, a w tym uścisku i w tem spojrzeniu była krótka zapowiedź szczęścia, od którego mgłą mu zaszły oczy. Gdy stanęli w mieszkaniu, Stef z pewną dumą rozejrzał się po czysto zamiecionych pokojach i był szczerze zmartwiony, gdy Lili, spojrzawszy po meblach, zawołała:
 — Co tu kurzu, co tu kurzu! Ależ tu oddychać niepodobna — i otwarła na oścież okna.
 — Poczekaj — mówiła — ja tu zaraz wszystko doprowadzę do porządku, a mój pan — potargała go lekko za wichry — pójdzie tymczasem i przystrzyże swą bujną, ale nieco za długą czuprynę.
 — Lili!...