Strona:Grazia Deledda - Po grzesznej drodze T.I.djvu/65

 — Pomaleńku, pomaleńku, córko moja — rzekła starucha — robiąc ruch oznaczający bliskość i dalekość drogi wieczności.
 — Nic pilnego, ciotko, nic pilnego, uśmiechnęła się Marja.
 — Jesteście żwawi, jak piętnastoletnia dziewczyna. Kto wie, czy nie przeżyjecie której z nas?
 Starucha roześmiała się i otworzyła bezzębne usta, zadowolona z pochlebstwa.
 — Chodźmy — wezwała Sabina, pochylając się, by przejść przez drzwiczki.
 Osiołek zatrzymał się, jakby nasłuchując. Ciotka Katarzyna musiała krzyknąć na niego, by nie ustawał.
 Ruszył natychmiast.
 — Dokąd pójdziemy? — spytała Marja.
 — Dokąd chcesz.
 — Chodźmy do Funtanedda.
 Tak zrobiły. Szły tuż tuż obok siebie, wyprostowane i smukłe, obie jednego wzrostu, ubrane pranie jednakowo, z przewróconemi amforami na głowie, kołysząc się miarowo. Poważne i stateczne, tworzyły razem wdzięczny obrazek, jaki nieraz spotykamy po małych miasteczkach i wsiach sardyńskich.
 — Czy pójdziesz jutro na cmentarz? — spytała Sabina.
 — Nie wiem. O ile nie będę miała nic do roboty, to pójdę.
 Gawędząc swobodnie, spuściły się aż do gościńca z Orosei. Kilku mieszczan używało w milczeniu przechadzki, wdychając rośne i wonne powietrze górskie,