Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/149

 Krzyk, kłótnia, potrącania drzwi — cały ten alarm rzeczy trywialnych, z taką lubością uprawianych przez natury nizkie, napełnia mieszkanie.
 Już w salonie słychać wrzask Dulskiej.
 — Kasia! czemu nie froterujesz jadalni? Mela, czemu nie ścierasz kurzy? Co to jest. Jedenasta...
 Milczenie chwileczkę — a potem znów.
 — Co tu tak śmierdzi?
 Węsząca, groźna — pomimo wyładowania swej energii na rynku, na głowy strażników i bab, fałszujących śmietanę — staje na progu i wpada nagle w atmosferę eteru, razem rzężenia, łez, agonii... śmierci.
 — Co to? co to?
 Mela przypada bezprzytomna, szybko wyrzuca ze siebie:
 — Mamciu... tato ma umrzeć... był doktór, tato już nic nie wie... nie chce kawy... był doktór... zęby ściśnięte... Matko Boska!...
 — Co śmierdzi?
 — Mamusiu, eter, rum...
 — Co?
 — Doktór kazał.