Strona:Gabryela Zapolska - Śmierć Felicyana Dulskiego.djvu/103

 — A zresztą nic nie mam! — zaczęła znów Dulska.
 Lecz tu nastała zmiana w scenach jej widzenia. Bo na czubku głowy zachwiał się melancholijnie kapelusik tyrolski i spadł na ziemię.
 Dulska pochwyciła kapelusz i skierowała się ku sypialni.
 Lecz od ściany oderwała się Mela blada i zdeterminowana.
 — Proszę mamci! — powiedziała — tu naprzeciwko... na parterze... ten młody medyk — to on teraz już jest doktorem. Onby przyszedł.
 Przy tych słowach z bladej Mela stała się purpurową.
 I z brzydkiej — śliczną.
 Jakby ktoś zaświecił lampką delikatną w jej głębi.
 I rozsłonecznił ją całą.
 Lecz Dulska tego nie widzi. Zwraca się natomiast ku Meli groźna i marzycielsko-obowiązkowa:
 — Skąd ty o tem wiesz?...
 — Ja... tak... myślę. Bo na to doktór przecież, żeby do chorych chodził. I jemu można