Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/544

wietrze. Przechadzka, jestem pewien, dobrzeby ci zrobiła. Noc jest wspaniała. Chodźmy!
 Podniósł się i podał jej ręce. Ona podała mu dłonie i dała się pociągnąć. Podniesiona, wstrząsnęła głową, aby odrzucić w tył włosy, rozrzucone dotąd. Potem schyliła się, szukając na otomanie rozrzuconych szpilek.
 — Gdzież one mogą być?
 — Czego szukasz?
 — Moich szpilek.
 — Dajże pokój! Jutro je znajdziesz.
 — Ależ kiedy mi potrzebne do zapięcia włosów.
 — Zostaw rozpuszczone włosy. Tak mi się podobasz.
 Uśmiechnęła się. Wyszli do loggii. Podniosła twarz ku gwiazdom i odetchnęła wonią nocy letniej.
 — Widzisz jaka noc piękna! — ozwał się Jerzy głosem zachrypłym, ale łagodnym.
 — Tłuką len — wymówiła Hipolita, z uchem uważnie wytężonem w stronę, zkąd pochodziły rytmiczne uderzenia.
 — Zejdźmy — rzekł Jerzy.
 — Przejdziemy się cokolwiek. Dojdźmy ot tam, do tych drzew oliwnych.
 Zdało się, że zawisł cały na ustach Hipolity.
 — Nie, nie. Zostańmy tutaj. Widzisz w jakim stanie się znajduję!