Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/514

 — Powiem ci później. Tymczasem jednak zabierzmy się do obiadu. Tobie się nie chce jeść jeszcze?
 Obiad był gotów. Jak zazwyczaj stół zastawiony był na świeżem powietrza, w logii. Zapalono wielką lampę.
 — Patrzaj! — zawołała, kiedy służąca wniosła na stół dymiącą wazę. — To już jest dzieło samej Kandyi.
 Wyraziła życzenie, by Kandia sporządziła jej kiedy prawdziwą chłopską zupę, według wzoru tej, którą jadają na wsi; mieszaninę smaczną, bogato zaprawioną imbirem, barwną i pachnącą. Próbowała jej kilkakrotnie, znęcona zapachem, w mieszkaniu staruszków i zasmakowała jej bardzo ta potrawa.
 — Jakież to doskonałe! Spróbujesz?
 Nalała sobie pełną łyżkę wazową, z gestem prawdziwie dziecinnego łakomstwa i przełknęła żywo pierwsze łyżki.
 — Nigdy nic lepszego nie jadłam!
 Przywołała Kandyę, aby jej wyrazić swój zachwyt.
 — Kandyo! Kandyo!
 Kobieta ukazała się w dole schodów ze śmiechem.
 — Zupa smakuje ci, signora?
 — Przewyborna jest!
 — Niechaj się zamieni w najlepszą krew dla ciebie!