Strona:Gabryel d’Annunzio - Tryumf śmierci.djvu/454

 Zdumiona, że się nią wcale nie zajmuje, że nie pociesza ani jednem słowem, zwróciła się ku niemu. Nie szlochała już teraz.
 — Jak ja zrobię — spytała — żeby się dostać do brzegu?
 — Raz jeszcze spróbujesz — powtórzył z pewnym odcieniem szyderstwa.
 — Nie, nie, nigdy!
 — Cóż zatem?
 — Pozostanę tutaj.
 — Bardzo dobrze. Adieu.
 I uczynił ruch, jak gdyby zamierzał rzucić się w morze.
 — Adieu. Będę krzyczeć. Przybędą i ztąd mnie uwolnią.
 Z płaczu przechodziła w śmiech, z oczyma jeszcze pełnemi łez.
 — Co ty masz tu na ramieniu? — podjęła.
 — Ślady twoich paznokci.
 Kazała pokazać sobie krwawe zadrapania.
 — To cię boli?
 Rozczulała się, dotykając ich końcem palca.
 — Ale bo też to twoja wina, tylko twoja — mówiła dalej. — Znagliłeś mnie do tej nieszczęsnej próby. Ja nie chciałam...
 Potem uśmiechniona:
 — A może to był podstęp, żeby się odemnie uwolnić?
 I zrywając się tak, że aż nią całą dreszcz wstrząsnął: