Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/189

 — Co do niebezpieczeństwa, na jakie narazić mogłaby Julianę nowa ciąża?
 Nie mówiłem zupełnie z doktorem i nie wiedziałem, co odpowiedzieć. W zakłopotaniu powtarzałem tylko:
 — Dlaczego?
 Ona wahała się znowu.
 — Alboż nie spostrzegłeś się, że Juliana jest w odmiennym stanie?
 Uderzony, jak obuchem w same piersi, z początku nie pojąłem całej prawdy.
 — W odmiennym stanie! — wyszeptałem.
 Matka moja ujęła mnie za ręce.
 — I cóż, Tullio?
 — Nie wiedziałem...
 — Ależ przerażasz mnie. Doktór więc...
 — Tak, doktór...
 — Chodź, Tullio, siadaj.
 I pociągnęła mnie na otomanę. Patrzała na mnie z przestrachem, czekając, żebym przemówił. Przez kilka sekund, jakkolwiek siedziała przedemną, nie widziałem jej zupełnie. Potem nagle światło rażące, brutalne, oświeciło mój umysł i dramat cały ukazał mi się przed oczy.
 Odzie znalazłem siłę odporną? Kto mi zachował rozum? Niezawodnie czerpałem w nadmiarze boleści i grozy to bohaterstwo, które mnie ocaliło.
 Zaledwie odzyskałem wrażliwość fizyczną i pojęcie przedmiotów zewnętrznych, zaledwie zoba-