Strona:Gabryel d’Annunzio - Intruz.djvu/166

 — Czy wiesz, Kalikscie, że prawdopodobnie powrócimy tu jutro i pozostaniemy na czas dłuższy.
 Wyciągnął ręce ku niebu na znak radości.
 — Do prawdy!
 — Rzeczywiście. I będziem mieli czas pogawędzić z sobą. Skoro zobaczysz powóz, przyjdź mi dać znać. Do widzenia, Kalikście.
 I opuściłem go, by powrócić do domu. Mrok zapadał i jaskółki coraz głośniejszemi odzywały się krzyki. Powietrze, zda się, płonęło i gromady ich szybkie bruździły przestrzeń z migotaniem iskier.
 — I cóż? — spytała Juliana, odwracając się od lustra, do którego podeszła, by włożyć kapelusz.
 — Nie.
 — Popatrzno, czy nie mam włosów zbyt roztarganych?
 — Nie.
 — Ale jak ja wyglądam! Przypatrzże się.
 W samej rzeczy, można było sądzić, że wstała z trumny, tak była zmienioną okropnie. Wielkie fioletowe kręgi otaczały oczy.
 — A przecież żyję jeszcze — dodała, usiłując się uśmiechnąć.
 — Jesteś cierpiącą?
 — Nie, drogi. Ale nie wiem, co mi jest. Zdaje mi się, że we mnie próżnia zupełna, że głowę mam pustą, próżne żyły, puste serce... Będziesz