Wielkim sprzymierzeńcem kobiety, tłem na którem ona rozpiąć może niejako krosna na których tkać będzie przedziwną przędzę, osnuwającą dusze jej oddane, jest przyroda. Ku niej, ku tej wielkiej miłosiernej, choć napozór obojętnej pani — winna zwrócić się kobieta dbała o rozwinięcie kultu Piękna w sobie i swoich! Jakże wielkie skarby odnaleść może w każdej chwili, zdolne do zastosowania dla potrzeb ducha i ciała dbającego o piękno. Przechadzka winna być pretekstem do wywołania seryi wrażeń, które majestatem lub świeżością swoją wpajać się będą silnie, czyniąc duszę mniej przystępną dla rzeczy małych i pełnych banalnego i brzydkiego znaczenia. Dziecko które nauczy się podziwiać zachody słoneczne, odczuwać będzie tylko wielkie rzeczy a latarnie magiczne wydadzą mu się zbyt znikomą zabawą wobec potęgi zapadającego za góry lub wały lasu słońca. Dusza umiejąca wsłuchiwać się w szmer liści drzew, odczuwająca piękność liljowych pęków bzu rozkwitłych pod ścianami starych domostw, umiejąca ścigać marzeniami srebrne fale rzeki rwące wśród kamieni i głazów — taka dusza jest uzbrojona na przyszłe życie w piękno wewnętrzne, które starczyć jej będzie w chwilach zwątpienia i rozpaczy za siłę i dźwignię. Widziałam w Bretanii, w tej krainie milczących ludzi i prymitywnego Piękna — kilka chłopek, ustawiających o zachodzie słońca całe szeregi dzieci na zieleni łąki. Chłopki te przyklęknąwszy stroiły dzieci w całe masy digitalu o fijoletowych czarujących kwiatach. W promieniach zachodzącego słońca, małe bretonki w swych aksamitnych czepkach i długich czarnych sukienkach, wyglądały jak mistyczne księżniczki trzymające się za ręce i osypane całe massą fijoletowych ametystów. I wreszcie, na dany znak — kobiety powstały z klęczek, odstąpiły pod drzewa rozkwitłych jabłoni, a dzieci cicho, wolno, rytmicznie snuć się zaczęły po łące w łagodnych zygzakach — przyśpiewując melancholijną, cichą piosenkę.
Strona:Gabriela Zapolska - Piękno w życiu kobiety.djvu/6
Ta strona została uwierzytelniona.
PIĘKNO W ŻYCIU KOBIETY.
DOKOŃCZENIE.
