Strona:Gabriela Zapolska - Ojciec Richard.djvu/5

chodzie szumią tajemniczo, a wielkie jej smutne oczy zdawały się tęsknić za szczytami gór Jury, kąpiących się o schyłku dnia w krwawych promieniach zachodzącego słońca.
 Wreszcie Richard przerwał milczenie.
 Z pośród fałd gipiury podniósł się z trudem i posuwając nogami po podłodze zbliżył się do żony.
 Ona drgnęła, jakby zbudzona ze snu i machinalnie pokrywki nad rondlami uchylać poczęła.
 Gdy Richard stanął obok żony, w purpurowych odblaskach ognia ujawniła się najlepiej cała różnica tych dwojga ludzi.
 On — niezgrabny, trywjalny, o ciężkich, grubych rysach i masce podobnej do wołu.
 Ona — z natury zbudowana dość silnie, a mimo to zupełnie harmonijnie, nosiła z wielkim wdziękiem kształtną głowę jeszcze pięknej kobiety, która wrodzonym darem umiała z atmosfery wielkiego miasta, wciągnąć w siebie szlachetniejsze miazmy.

(Dalszy ciąg nastąpi).