Strona:Gabriela Zapolska - Krowięta.djvu/6

 Doza jednak złośliwości przewyższa w nich wszystkie ludzkie uczucia.
 Ponieważ „stare aktorki“ bywają zwykle bardzo... dystyngowane, złośliwość ta ma cechy dobrego wychowania.
 Niemniej przeto ukłóć, a nawet zranić potrafią.
 W obec ludzi wszakże, dla otarcia krwi płynącej z tej rany, podadzą swoją batystową chusteczkę.
 I to coś znaczy.
 Tymczasem dziewczyna walczy, pracuje, popychana ciągle na dno, tonie czasem, będąc już przy brzegu.
 Napróżno wyciąga ręce, chce pomocy, opieki, dobrego słowa...
 Z chwilą, gdy gaz „w kanałach“ gaśnie, a żelazna kurtyna z brzękiem zasuwa się na scenę, aktorzy zdejmują sceniczną garderobę, a razem z niemi i szlachetniejsze uczucia.
 I natychmiast zaczyna się rozmowa.
 — Krowięta się zasypała!
 — Wygląda po męzku jak krzak! Czysta przystawka.
 — O! jeszcze ją widać, patrzcie jak idzie! trzeba jej jutro posłać Marion Delorme — niby od dyrekcyi. Będzie się uczyć. a potem zrobimy z nią próbę. Będzie szopa!
 A biedna dziewczyna przechodzi jak przez rózgi w opiętym aksamitnym stroju, okrywającym niedostatecznie jej wątłe, wychudzone kształty.
 Słyszy za sobą śmiech mężczyzn, widzi uśmiechy szydercze kobiet i oczy pełne jeszcze gazowego blasku zachodzą łzami, które po ufarbowanej twarzy spływają wielkiemi, drżącemi kroplami.