Strona:Gabriela Zapolska - Jak tęcza.djvu/163

 — Tak... tak... Bądź pewną...
 I znów niby napozór uległa, ciesząc się gorączkowo podaną jej obietnicą.
 — Tak... więc będę czekać...
 — Czekaj!
 Ujął jej śliczną głowę w swe silne dłonie. Odchylił trochę jej twarz i choć było ciemno, wpatrywał się w nią usilnie.
 — Ciemno już!.. zaśmiała się nerwowo Helena.
 — Dla mnie nigdy nie jest ciemno, widzę cię zawsze doskonale. Tylko...
 Urwał jakby ździwiony.
 — Tylko nie mogę odczuć stanu twej duszy, stanu w tej chwili...
 — Nie możesz?
 Wysunęła mu się z rąk.
 W tem jednem „nie możesz“ — wypowiedzianem przeciągle, był już świat cały.
 Przygarnął ją znów do swej piersi i chciał ją wyprowadzić z cienia kabin na płaszczyznę piasku.
 — Chodź, tu, pod gwiazdy — wyszeptał.
 Gdy postąpili te kilkanaście kroków, wpatrzył się znów pilnie w jej twarz i wreszcie ręką swą posunął wzdłuż jej delikatnych policzków.
 — To dziwne!... — powtórzył.
 Ona nie odpowiedziała nic, czując jakby coś złego, buntującego się w niej cicho i niewyraźnie. Coś w niej pełzało i zasłaniało powoli przejrzystość jej charakteru. Nie starała się temu przeszkodzić. Ze smutkiem była po prostu świadkiem tego fenomenu.
 — To dziwne!...
 Chwilę trwało milczenie zimne, ciężkie, fatalne. Wreszcie równocześnie skierowali swe kroki w stronę placu. Szli przyciśnięci jedno do drugiego, on rękę jej trzymał w swoich rozpalonych dłoniach. Gorące dreszcze przebiegały ich ciała i łączyły ze sobą. Duchem jednak odbiegali od siebie. Widoczne było, iż najzupełniej niezależnie ciała ich pragną się i łączą. Dusze wszakże raz spotykają się, porozumiewają, to znów odtrącają się i ranią wzajemnie.
 Utarte komunały płaskich badaczy wskazują na wieczystą walkę dwóch płci.
 Tu nie walczyły dwa ciała nienawidzące się i ubóstwiające kolejno; ta walka była niczem, a może nawet i nie istniała, bo jednako byli nienasyceni i spragnieni siebie — lecz walczyły tu dwa duchy — jeden silniejszy, drugi słabszy, który mimo to za słabszego uznać się nie chciał. Tamten — duch zwycięzca, otulony ciemnemi, zagadkowemi skrzydły, podniósłszy ku sobie omdlewającego i dążącego