Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/544

 — Pójdę do cukierni — pomyślała — napiję się czekolady i zjem kilka ciastek!...
 Przechodziła właśnie mimo cukierni Toura. Nacisnęła klamkę i weszła.
 — Filiżankę czekolady! — wyrzekła złamanym głosem — tylko z kremem i kilka babek śmietankowych!...
 Powolnym krokiem, jak cień nie z tego świata, wsunęła się do pokoju dla dam i usiadłszy przy stoliku, po leżące pisma rękę wyciągnęła.
 Jedno z nich, ilustrowane, podawało właśnie całą seryę ciekawych rysunków.
 Były to nadzwyczajne ręce, głowy, odziane welonami, wyłaniające się, jakby z masy pary białawej i przejrzystej.
 Na jednym z tych rysunków widać było młodą kobietę z porozpinanemi bucikami, leżącą w stanie katalepsyi.
 Helena gorączkowo zaczęła przyglądać się rysunkom.
 — Medium — pomyślała — medium!... Hiszpanka, źle ubrana, brzydka...
 Zaczęła czytać artykuł, lecz potykała się co chwila o techniczne wyrazy, które jej jasność myśli mąciły...
 — Poczekam do jutra — pomyślała — doktor Żwan mi wytłomaczy, ten drugi doktor także... Muszę się wykształcić w tym kierunku. Czuję, iż mnie to porywa. Nareszcie nie będę się potykać o te codzienne, wstrętne mi brudy życiowej prozy.
 Chłopak postawił przed nią tackę z czekoladą i talerzyk z ciastkami.
 Helena pomacała jedną śmietankową babkę.
 — Nieświeże! — zawołała — daj mi lepiej papatacza...