Strona:Gabriela Zapolska - Fin-de-siecleistka.djvu/441

 Natychmiast Heglowa zaczęła ją delikatnie i zręcznie rozbierać. Zdjęła z niej szmaty jedwabiu, batystu i koronek.
 Gdy schyliła się, aby ściągnąć ażurowe pończochy, Helena wybuchnęła spazmatycznym płaczem.
 — Dziękuję ci, dziękuję — wołała wśród łkań.
 Heglowa wzruszona tym głosem, który zdawał się z serca pochodzić, otarła szybko łzy, które zaszkliły się w jej oczach.
 — Ucałuj mnie — prosiła Helena.
 Heglowa ujęła ją w ramiona.
 — Moje biedne dziecko — wyrzekła — robiłaś wszystko, co można, aby zniszczyć swe szczęście, teraz trzeba zabrać się do odbudowania go... Tylko musisz wmówić w siebie, że masz wolną wolę, inaczej za skutek nie ręczę!...
 Helena ze smutkiem pokiwała głową.
 — Wolną wolę — wyrzekła — wolną wolę...
 Tymczasem Heglowa ułożyła ją na łóżku, związała jej włosy, okryła kilkoma kołdrami.
 — Tak, rozgrzejesz się i zaśniesz! Dam ci jeszcze łyżkę lekarstwa. — Dobrze?
 — Dobrze!
 Helena godziła się teraz na wszystko. Patrzyła na Heglowę oczyma zbitego szczenięcia.
 Wypiła jeszcze łyżkę lekarstwa i doznała zawrotu głowy.
 Wpadła jednak teraz w fazę gadulstwa i poiła się dźwiękiem własnego głosu.
 — A jakże ja mam mieć silną wolę — zaczęła żałośnie — kiedy byle kto mną obraca na wszystkie strony. To babka, to mąż, to brat z za grobu, to ten drugi a teraz ten trzeci. Och, tylu ich, tylu ich, gdybyś ty wiedziała, gdybyś ty wiedziała...