Wylazłszy z łóżka, drżąc z zimna, wsuwała nogi w przydeptane pantofle i włożywszy flanelową różową bluzę, za ręczne lusterko ujęła.
Zbliżyła się do okna i długo przypatrywała się swej twarzy i szyi.
— Fichtre — mruknęła wreszcie, rzucając lusterko na rozkopane łóżko.
Potem przez chwilę gładziła włosy połamanym grzebieniem.
— Fichtre — powtórzyła, rzucając grzebień na kominek.
Teraz szukała pudru długą chwilę pomiędzy stosami prześcieradeł, zalegającemi pułki lustrzanej szafy.
— Nom de nom — zaklęła grubym głosem i, szarpnąwszy silnie, całą masę bielizny wyrzuciła na zimię.
Razem z prześcieradłami wypadło pudełko weloutiny Dorina.
— Ouiche — zawołała Fanny, chwytając puszek i, umoczywszy go w pudrze, nieumytą twarz bielić zaczęła.
Dokończywszy w ten sposób ubrania, skropiła stłuszczoną bluzę wodą Lubina i, spojrzawszy na łóżko i stosy kołder, porozrzucanych na materacu, wzruszyła ramionami.
— Fichtre! — powtórzyła raz jeszcze i przeszła do jadalnej salki.
Ogień palił się w maluchnym piecyku, stojącym w rogu maluchnego pokoiku, nazywanego salka jadalną.
Bona ustawiła talerze na stole, zajmującym środek pokoju.
