Strona:Gabriela Zapolska - Buciki Maryni.djvu/2

lecz śmiech jego brzmiał smutnie w tym chłodnawym, pustym pokoju, w którym nieliczne sprzęty ginęły wśród zalegających przestrzeń cieni.
 — Zapal świeczkę! — prosiło dziecko.
 Zawiejski podniósł się z ziemi i szukał po ciemku zapałek.
 Dziecko tymczasem wylazło z kącika i stało na środku pokoju, czekając na światło.
 Wreszcie błysnęła zapałka i za chwilę mała lampka, pokryta zieloną umbrelką, zajaśniała na stole zarzuconym drobnemi ćwiartkami zapisanego papieru.
 Dziecko zmrużyło oczki i przysunęło się do stołu; wyciągnęło rączki w stronę papieru…
 — Daj! — prosiło.
 Mężczyzna zebrał leżące ćwiartki z pośpiechem.
 — Nie można, Maryniu, nie można… za te papierki tatuś kupi Maryni buciki..,
 — Tupty?
 — Tak!
 Dziewczynka odsunęła się trochę od stołu, patrząc z pewnym odcieniem szacunku na ćwiartki papieru.
 Mały jej umysł pracował… wiedziała, że wszystko kupuje się za pieniądze, a pieniądze redukowały się w jej małej główce do wyrazu: „trzy“…
 Zasmolony paluszek wyciągnął się znów w stronę manuskryptu.
 — Trzy?… — zapytała przechylając główkę.
 — Nie — odparł ojciec z uśmiechem — jeszcze nie trzy, ale za to będą pieniążki i buciki dla Maryni.
 Malutka spojrzała na swe nóżki, na których ledwie trzymały się resztki pantofli.
 — Tupty? — zapytała raz jeszcze.