Strona:Gabriela Zapolska - Blanszetta.djvu/2

 Blanszetta co chwila obcierała pot z czoła, który świeżemi, lśniącemi jak srebro kroplami znaczył się na jej skroniach i brodzie. Ciemne blond włosy, skręcone wysoko, zmoczone się zdawały w tym pocie i jakby skąpane. Twarz cała dziewczyny różowa, młoda, jasna, przecięta linją ciemnych brwi, siwych oczu i purpurowych ust wilgotniała co chwila, jakby cały strumień srebrny i czysty bił w nią nieprzerwanym prądem. Cienia nie było ani śladu. Karłowate gruszki lasem równym sterczały wśród zagonów kapusty, co czerwonemi i zielonemi bukietami do ziemi przypadła, okolona koronką delikatnych szparagów. Po murze białym czepiały się jabłonki, dziwacznie śmieszne, jakby sparaliżowane. Tu i owdzie winograd figlarnie zakręcał swoje zielone włosy. Z sąsiedniej willi, po za murem sterczały duże orzechy, ostry, wyraźny zapach w przestrzeń rzucając. W oddali lipy, bukietem olbrzymim, tajemniczym, znaczyły się, mając u stóp basen, przy którym migotały kadłuby przewróconych polewaczek.
 W oddali, już koło domu, przywiązana do budy suka ujadała żałośnie.
 Blanszetta przestała kopać i oparła się na rękojeści rydla.
 — Pani pewnie dziś przeze mnie spać nie mogła? — zapytała mnie z uśmiechem.
 — Dlaczego?
 — Bo całą noc byłam chora i chodziłam po swoim pokoju. Pani nie słyszała?
 — Nie!... a cóż ci było?
 — Ot... nic! zwyczajnie, zmartwienie.
 Wzruszyła ramionami i splunąwszy w dłonie za rydel chwyciła.
 — Zmartwienie! — powtórzyła raz jeszcze.
 Usiadłam na składanem krzesełku tuż obok całej masy kamieni.
 — Jakież ty masz zmartwienie?
 Blanszetta spojrzała na mnie uważnie i nagle łzy jej zamigotały w źrenicach.
 — Sercowe! — odpowiedziała z prostotą.
 — Kochasz się?
 — Naturalnie!...
 — W kim?
 — O!... to cała historja!
 Porzuciła rydel i z trudnością wydostała się z masy gruzów i ziemi.
 Gdy tak szła ku mnie w tem dziwnem świetle nastającego wieczora, wydała mi się doskonale piękną w swej wielkiej czerstwości i silnym rozwoju ciała. Miała wielki wdzięk młodej dziewczyny, wyrosłej bez gorsetu na świeżem powietrzu, wśród wschodzących roślin, z piersiami pysznie uformowanemi, z okrągłą szyją zdrowej i krwistej blondynki.
 Usiadła na ziemi, tuż obok mnie, wyciągając nogi.