Strona:Gabriela Zapolska - Akwarelle.djvu/196

tak chmurne jak noc bezgwiaździsta, świadczyły o jakimś bólu i smutku, co trawił tę młodą a przedwcześnie zniszczoną istotę.
 Powoli przestał grać i wsunąwszy fujarkę w zanadrze, szedł niezgrabnym, ociężałym krokiem naprzód.
 Dziewczyna poprawiła się na płocie i z kokieteryą pociągnęła krasną chustkę na głowie.
 Pogładziła włosy i poprawiła koszulinę u szyi.
 Nie zważała jednak, że spódnica, zagięta nad kolanem, ukazuje całą jéj nagą nogę i brudne, czerwone kolano.
 Chłopiec szedł daléj, nie widząc téj niemytéj Dalili, uczepionéj na chruścianym płocie.
 Przechodzić jednak tędy musiał.
 — Julku! — zawołała Małaszka.
 Stanął i obejrzał się.
 — Ach! to ty! — wyrzekł wolno — znów brudna i obdarta, co robisz na tym płocie?
 Głos jego brzmiał dźwięcznie i czysto.
 Małaszka pokraśniała nagle.
 — Myłam się w sobotę — tłómaczyła półgłosem.
 — Tak! a dziś wtorek — odrzekł Julek — wstydź się... i chcesz, żebym cię zaprowadził do dworu i pokoje pokazał.
 Stał tak naprzeciw niéj i patrzył wprost na jéj czarne i pokaleczone nogi.
 — Nie mam butynek, wiesz przecie — szeptała Małaszka.
 Ale Julek nie słuchał — wzrok jego rozmarzony błąkał się po ciemniejącém niebie, ślizgał się po ciemnéj linii lasu, aż nakoniec spoczął na głowie dziewczyny. Małaszka patrzyła także w twarz jego.