Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/64

wić o sobie w trzeciéj osobie, jest w doskonałym humorze i nerwy jego (o które tak bardzo się lękała) są najzupełniéj uspokojone.
 Żwawo więc powstała od stołu i, biegnąc do kuchni, zawołała:
 — Samowar gotów!... odgrzeję tylko pierożki!
 Tadeusz pobiegł do swego pokoju i zaczął myć się, czesać, perfumować. Zamyślił się długo nad pudełkami, w których leżały krawaty.
 Wreszcie zawołał:
 — Mamuchno!... chodź tu na chwileczkę!
 Wielohradzka, trzymając w ręku patelnię, na którą wrzuciła już kawałek masła, weszła szybko do pokoju.
 — O co ci chodzi? — spytała.
 — Nie wiem sam, jaki krawat włożyć do teatru... czy ten w ciapeczki? czy ten w podkówki? Jak mamcia myśli?
 Wielohradzka postawiła patelnię na krześle i włożyła na nos binokle.
 — Ja radzę ci w ciapeczki — wyrzekła — w podkowy strasznie obnoszone i teraz byle kto rzeczy sportowych się czepia!...
 — Mameczka ma racyę! — zadecydował Tadeusz — trzeba będzie krawat w podkowy darować stróżowi!...
 I zaczął się ubierać, wciągać kamizelkę, lecz