Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/285

spękane, stare szyby kościelne, zielony czarodziejski blask na nią rzucały.
 Tadeusz szedł za nią i nagle uczuł w głowie zamęt, jakiś chaos, jakby opuszczała go wola, pamięć, sumienie. Biała postać majacząca przed nim hypnotyzowała go i on, zwykle przebywający w ciasnéj przestrzeni wrażeń, przeraził się nieledwie tém nagłem wstrząśnieniem, jakiego doznawać zaczął.
 — Gdzie my idziemy? — zawołał nagle, a głos jego zabrzmiał tonem trwogi.
 Muszka stanęła, i tonąc cała w paprociach i kępie liliowych dzwonków, odparła:
 — I po co to pytać? po co to chcieć koniecznie wiedziéć, gdzie nas życie poprowadzi... oczy zamknąć i... czekać...
 I uśmiechając się dodała:
 — Wieczna ciekawość nieznanego!... fièvre de l’Inconnu!... a przecież to nieznane... zakryte... to cały urok życia!...
 Podniosła w górę ręce, założyła je za głowę i pod rzęsami zabłysły dziwnie jasno i miłośnie szafiry jéj oczu...
 — Urok życia!... — powtórzyła, patrząc prosto w twarz Tadeusza.
 On rzucił się ku niéj i nagle zuchwały, niemal brutalny, porwał ją w objęcia.
 — Muszko!... — wyszeptał, nie śmiejąc całować