Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/25

 Tadeusz odwrócił się skrzywiony i zadzwonił brzękadłami, które miał na piersiach i biodrach.
 — Cóż ten barszcz?
 — Już gotów!..
 Wielohradzka ukazała się we drzwiach.
 — Niech mameczka zaniesie do mego pokoju. Wypiję, przebierając się. Gdzież ta salzsztanga?
 Do stołu się zbliżył i nagle bułkę pomiędzy kwiatami ujrzał.
 — Kto to wrzucił bułkę pomiędzy bukiety? — krzyknął. — Pewno panna Tecia... Panna Tecia wiś, że dotykać się do moich kwiatów i orderów nie wolno...
 Wyrzucił salsztangę i ze złości zaczął gnieść i tak zgniecione bukieciki.
 — O! o!.. jakie to wszystko pomięte!.. jak to wszystko wygląda!.. to skandal!.. to zgroza!.. Przecież tego do archiwum włożyć niepodobna...
 Teci ręce drżały.
 Wzięła pelerynę i chciała oddalić się od stołu. Nagle dostrzegła, jak z potrząsanych przez Tadeusza bukietów wypadła na ziemię maluchna zwinięta karteczka.
 Tadeusz zirytowany bił się teraz po gorsie koszuli. Wszystkie brzękadła dzwoniły, jak orkiestra w jarmarcznéj budzie.
 — Jak Boga kocham! — krzyczał — w tym domu utrzymać nic nie można... wszystko się...