Strona:Gabriela Zapolska-Wodzirej Vol 1.djvu/134

 Wielohradzka rozradowała się szczerze. Pochyliła się i pocałowała syna w czoło.
 — Dzięki Bogu!.. — wyrzekła — dzięki Bogu, zaczynasz już wchodzić na drogę do karyery... Maleni to gruba ryba... jeżeli zechce, może cię zaprotegować... możesz awansować...
 Wielohradzki machnął ręką.
 — Ech!.. ja tam o to nie dbam. Zostawiam to Charłupce!.. Teraz chodzi mi o co innego. Widzi więc mamcia, że mam nielada ciężar na swoich barkach.
 — Widzę! widzę i cieszę się! Czy zechcesz, ażebym sprzątnęła ze stołu i przyniosła ci papier i pióro?.. Będziesz tu pracował...
 Lecz Wielohradzki wyciągnął się na krześle.
 — Dziękuję, mateczko!.. — wyrzekł powoli. — Chcę trochę wypocząć... Nie uwierzy matuś, jak taka praca umysłowa męczy...
 Wielohradzka pokiwała głową i szukała w myśli łatwego tematu do rozmowy, który pozwoliłby wypocząc spracowanemu mózgowi wodzireja.
 — Z kim tańczyłeś wczoraj kotyliona? — spytała.
 — Z Muszką Dobrojowską.
 — A która z panien była najpiękniejsza?
 — Muszka Dobrojowska.
 — A najładniéj ubrana?
 — Muszka Dobrojowska.