Strona:G. Tissandier - Rozrywki Naukowe.djvu/210

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

barwi na czerwono kwiaty, które zmieniły swą barwę naturalną pod wpływem amonjaku na zieloną, ale wogóle zmiany te są bardzo nietrwałe.
Zakończymy te badania uwagą, że mieszanina eteru z amonjakiem działa daleko szybciej, niż sam amonjak.

Fosforescencja.

Nieraz zdarza się widzieć u optyków kwiaty sztuczne, przygotowane w sposób szczególny; mają one własność świecenia w ciemności, jeżeli poprzednio wystawiano je na działanie promieni świetlnych, słońca, elektryczności, iskry magnezowej. Przedmioty te dotyczą bardzo interesujących zjawisk, ciekawych doświadczeń, dzisiaj mało znanych, pragniemy na nie zwrócić uwagę czytelnika.
Najbardziej wrażliwemi na działanie promieni są siarczki wapnia i baru (fosfor kantoński i boloński), siarczek strontu, niektóre djamenty z odmianą fluorku wapnia, zwaną chlorofanem.
Fosforyzujący siarczek wapnia (fosfór kantoński) otrzymujemy przez wyprażenie w tyglu porcelanowym mieszaniny kwiatu siarczanego i węglanu wapnia, jednak rzecz cała idzie pomyślnie tylko z węglanem wapnia szczególnego gatunku. Najbardziej nadaje się wypalony z muszli ostryg. Trzy części tak otrzymanej substancji mieszamy z jedną częścią kwiatu siarczanego i ogrzewamy bez dostępu powietrza w tyglu do czerwonego żaru. W ten sposób przygotowany fosfor kantoński po odpowiedniej insolacji (wystawieniu na działanie promieni słonecznych) świeci w ciemności blaskiem żółtym. Wapienne skorupki z ostryg nie zawsze bywają czyste i dlatego niekiedy wynik bywa nie bardzo zadowalniający, stąd korzystniej operować z materjałem o znanym składzie chemicznym.
E. Becquerel podaje w tej mierze pewne wskazówki: „Kiedy chodzi o przygotowanie siarczka fosforyzującego z wapna i węglanu wapnia, najodpowiedniejszy stosunek dla tych ciał jest taki: na 100 części substancji w pierwszym przypadku bierze się 80