nie są złamane, wystarcza jednak przyłożyć linjał, by się przekonać o dokładności faktu.
Najbardziej uderzający przykład tego rodzaju złudzenia daje nam figura 122, gdzie linje narysowane posiadają znaczną grubość.
Czarne prostopadłe paski figury są do siebie równoległe, wydaje się jednak, jakby się schodziły i rozchodziły, wciąż odbiegały od kierunku pionowego i zmierzały w kierunku odwrotnym do linji skośnych, przecinających je. Zarazem odcinki kres skośnych wydają się względnie przesuniętemi.
Rzymianie bardzo dobrze wiedzieli o wpływie linji skośnych. W Pompei na malowidłach ściennych odnajdujemy linje nie równoległe, żeby właśnie pod wpływem linji sąsiednich zadowalniały oko; mamy tego dość częste przykłady w malowidłach starożytnych.
Rytownicy również zbadali wpływ kratkowania na równoległe linje i potrafią wydobyć z takich efektów korzyści. W ornamentyce, gdzie nie zdawano sobie sprawy z tych faktów, zdarza się niekiedy, że linje rzeczywiście równoległe nie wydają się takiemi pod wpływem innych linji skośnych, i wywierają wtedy nieprzyjemne wrażenie.
Podobny efekt można zauważyć na dworcu kolejowym w Lyonie, na szczycie hali, pokrytej tafelkami, duże linje równoległe zdają się odchylać pod wyływem ukośnych linji desek.
