Strona:Fiodor Dostojewski - Cudza żona i mąż pod łóżkiem.pdf/46

 — Na górze! — wyszeptał młody człowiek. — Tam do djabła! A ja myślałem, że to ostatnie piętro. Byłożby to drugie?
 — Młody człowieku — wyszeptał, drgnąwszy Iwan Andrzejowicz — co pan mówi? Na Boga, czemu to pana tak zajmuje? Ja także myślałem, że to ostatnie piętro. Na Boga żywego, byłożby tu jeszcze jedno piętro?
 — Naprawdę, tu ktoś się rusza — rzekł starzec, który wkońcu przestał kaszleć.
 — Psst! Słyszysz pan? — szepnął młody człowiek, ścisnąwszy obie ręce Iwana Andrzejowicza?
 — Panie! pan przemocą ściskasz moje ręcel puśćże mnie pan!
 — Psst!...
 Nastąpiła lekka walka i potem znowu zapanowało milczenie.
 — Tak więc od niejakiego czasu spotykam tutaj wcale ładną... — zaczął starzec.
 — Co za ładną? — przerwała żona.
 — Przecie mówiłem ci już przedtem, że spotkałem na schodach ładną młodą kobietę, czy może nie mówiłem? Mam słabą pamięć. Także kopytnik... kchy!
 — Co?
 — Kopytnik pić należy; powiadają, że od tego lżej się robi. Kchy-kchy!
 — To pan mu przerwałeś! — półgębkiem rzekł młody człowiek, znowu zgrzytając zębami.
 — Tyś mówił, że spotkałeś dzisiaj jakąś przystojną kobietę? — zapytała żona.
 — Ha?
 — Spotkałeś przystojną kobietę?
 — Kto taki?
 — No ty?
 — Ja? kiedy? Aha, tak!...