Strona:Fiodor Dostojewski - Cudza żona i mąż pod łóżkiem.pdf/22

 — Głaf...
 — Głafira?
 — Nie, nie wiem napewno, czy Głafira... przepraszam, nie mogę panu zdradzić jej imienia.
 Mówiąc to, czcigodny pan blady był jak płótno.
 — Tak, tak, oczywiście, nie Głafira, i ta się nie nazywa Głafira: zresztą, z kimże to ona idzie?
 — Gdzie?
 — Tam! Niech to wszyscy djabli!...
 (Młody człowiek nie mógł ustać na miejscu z wściekłości).
 — A widzi pan! Skąd pan wiedział, że jej na imię Głafira?
 — Ostatecznie, niech to wszyscy djabli porwą! Jeszcze i pan mi tu tkwi na karku! A przecież, mówił pan, że pańska nie nazywa się Głafira?
 — Łaskawy panie, cóż to za ton!
 — Do stu tysięcy djabłów z tonem teraz! Żona to pańska, czy —?
 — Nie, to jest, ja nie jestem żonaty... W każdym jednak razie nie posyła się do stu tysięcy djabłów w nieszczęściu człowieka szanowanego, powiedzmy godnego szacunku, a w każdym razie dobrze wychowanego. Pan ciągle wzywa wszystkie djabły!
 — No tak, djabeł pana bierz! Rozumie pan?
 — Gniew pana zaślepia, więc milczę. Boże, któż to?
 — Gdzie?
 Rozległ się gwar i śmiech; dwie dziewki wyszły z kamienicy; ci obydwaj rzucili się ku nim.
 — A to dopiero! Co pan wyrabia?
 — A pan co?
 — To nie oni!
 — Aha, to do innej! Dorożka!
 — Dokąd panienki?