nak. — Birara jest pięknym słoniem, prawdziwym „kumirja“!
— ...podszedłem do niego i dałem mu cukierek, — ciągnął biało ubrany chłopczyk. — Birara zaczął się bawić ze mną... Wsadził mnie sobie na grzbiet i zaczął nosić po łące...
— Czy umiesz mówić do słonia? — zapytał Amra.
W tej chwili jakiś poważny, opasły dostojnik w czerwonym zawoju ścisnął go za ramię.
— Jak śmiesz, prostaku, tak po grubiańsku zwracać się do królewicza Nassura?! — syknął gniewnie.
— Zostaw go w spokoju, Bali! — zawołał królewicz. — Chcę się zabawić... Zbrzydł mi pałac i wasze towarzystwo! Rozkazuję wam odejść i pozostawić nas samych...
Z niskiemi pokłonami, co chwila przykładając dłonie do ust i piersi, cofnęli się dostojnicy, świta, żołnierze i sługi.
— Jak się nazywasz? — spytał kró-
Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/94
Ta strona została uwierzytelniona.
