Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/280

poganiali leniwe, powolne bawoły, aby przed ulewą dotrzeć do Suratu.
 Z portu dobiegał głuchy ryk syreny okrętowej.
 Wszystkie te dźwięki w jednej chwili utonęły w huku pioruna.
 Rozdarł on czarne chmury ognistym zygzakiem i spadł w dżungli, gdzie natychmiast podniósł się słup dymu, a na jego tle pląsać jęły szkarłatne języki płomieni.
 Jeden po drugim biły ogniste strzały. Padały do morza, uderzały w stare, zbutwiałe mahonie, omszałe palisandry i palmy kokosowe, lub biły raz po raz w czerwone skały, ciągnące się na południu.
 Wicher zrywał liście i gałęzie, a nabierając coraz większego rozpędu i siły, łamał wysokie piony i strącał ich korony na ziemię.
 Skrzypiały okiennice i krokwie domów. Ze strzech padały zerwane gonty, słoma i trzciny, miotały się i, niby