Strona:Ferdynand Ossendowski - Słoń Birara.djvu/151

 Ten inny chłopak — roześmiany i łagodny, towarzysz jego przyjaciela, przesunął się przez życie Birary, jak nieznane, cudowne zjawisko, i zniknął.
 Może istniał naprawdę, a może go tylko wyśnił Birara?
 Amra jednak był, był! Czuje na sobie dotychczas pieszczotę jego ciepłych dłoni, słyszy jego cichy głos:
 — Co ci jest, staruszku?
 Słoń chrapał coraz głośniej i borykał się sam ze sobą, aby już więcej o niczem nie wspominać.
 Udało mu się. Poweselał trochę i ochłonął z wzruszenia.
 Wszedł do potoku, zlał sobie wodą grzbiet i napił się.
 Bez namysłu napozór jął się przedzierać przez dżunglę.
 Nie chciał uświadamiać sobie, że w mózgu tkwi mu uporczywa myśl.
 — Iść na moczary, gdzie schwytano dzikie słonie... Może... Amra...
 Wzdrygnął się, potrząsnął głową i parł przez haszcze.