Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Trębacz cesarski.djvu/210

 Lis wsłuchuje się i długo nie może zrozumieć słów, skierowanych do niego.
 Spostrzega tylko ruch warg ciemnych i drgające, rudawe końce długich, zwisających wąsów.
 Opuszcza powieki i wpada w twardy sen.
 Budzi się dopiero nazajutrz.
 Może już poruszyć głową, więc ogląda pokój.
 Białe mury, upstrzone dziurami od wyrwanych gwoździ, ciemne plamy kopciu; szereg łóżek drewnianych z wystającemi z sienników wiechciami słomy; ciemne, skulone lub dziwnie wyprostowane, nieruchome postacie pod szaremi kocami.
 Nozdrza pochwytują ostrą woń jakichś leków i krwi, mdłe, kwaśne wyziewy wilgotnego sukna i skóry, zapach potu i wymiotów.
 Lis porusza ręką i usiłuje wesprzeć się na łokciu.
 Ta sama brodata twarz z ciemnemi wargami i drgającemi końcami wąsów pochyla się nad nim i coś mówi.
 Lis rozumie teraz każde słowo; tylko się dziwi, że słyszy mowę rosyjską.
 Błysnęła myśl trwożna, pytanie bolesne:
 — Niewola?
 Zbiera całą przytomność, wytęża wolę i rozkazuje umysłowi, aby pracował sprawnie i posługiwał się instynktem ludzkim i zwierzęcym.
 Niewola?...
 Pytanie to wsiąka w całą istotę jego coraz głębiej; pracuje mózg, wzrok i słuch; straszna myśl o niewoli staje się olbrzymiem, czarnem tłem, na którem