Strona:Ferdynand Antoni Ossendowski - Mocni ludzie.djvu/61

 — Co to, jak śmiesz?! — krzyknął Safianow podbiegając do Gangi, lecz baron Toll zatrzymał go skinieniem ręki i rzekł:
 — Muszę zbadać te sprawę, panie radco, no, i pan też przede wszystkim... Kto twierdzi, że policja żądała nieprawnych podatków?
 Z tłumu wystąpiło kilku Samojedów i Samojedek. Ponurymi głosami opowiadali o znęcaniu się nad nimi, o ilości zabranych rzeczy i pieniędzy, o groźbach zemsty Safianowa, którego, jak mówili, ludzie boją się więcej niż zarazy morowej. Oskarżenia padały ciężkie, okropne, a wszyscy potwierdzali je zgodnym chórem cichych, pełnych rozpaczy głosów:
 — Prawdę mówimy! Tak było. Na Wielkiego Ducha, tak było!
 Urzędnicy, a nawet sam Safianow przybledli i struchleli. Baron Toll podniósł głowę. Usta mu drżały. Oburzonym głosem zapytał:
 — A może kłamiecie? Może istotnie zalegaliście z podatkami?
 — Nie, naczelniku! — odezwał się wtedy wójt Pyraga. — Podatki zostały dawno uiszczone. Dziś z rozkazu komisarza policji chodziłem razem z nim i urzędnikami po chatach i widziałem, że żądali na twój rozkaz pieniędzy i drogich skórek; bili, klęli i odgrażali się, że skarżyć się będą radcy Safianowowi, który się zemści... Niech pokażą listę płatników, naczelniku, a my...
 — Pokazać i natychmiast sprawdzić listę — krzyknął Toll.
 Drżący ze strachu urzędnik podatkowy jął wykrzykiwać nazwiska Samojedów.
 Jeden po drugim wychodzili i odpowiadali surowym głosem:
 — Jestem! Zapłaciłem!
 — To straszne! — zawołał baron Toll. — Za takie nad-