Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/12

ny nawet nie nosił śladu pyłu lub błota, iż wydawało się, że nieznajomy nie dotyka stopami ziemi, ale unosi się ponad nią, jak anioł.
 Kapelusz złożył na trawie.
 Twarz jego okalały długie, ciemne włosy, spadające w kędziorach na ramiona.
 A twarz sama...
 Człowiek z wiadrem wpatrywał się w tę twarz długo. Zrazu zgoła nieznana, coraz mu się wydawała bliższą, bardziej pamiętną, podobniejszą do twarzy zapamiętanych kiedyś...
 — Znasz mnie? — spytał nieznajomy.
 — Nie wiem... coś sobie przypominam... — odparł z wahaniem. Potem dodał: — Wyglądasz panie, jak ktoś znany mi...
 — My wszyscy mamy podobne rysy... wszyscy...
 — Któż to wy jesteście? — spytał.
 — My wszyscy, nie pijący tej wody! — odpowiedział przybysz.
 W tej chwili szum się rozległ w powietrzu nad głowami rozmawiających.
 Człowiek z wiadrem spojrzał w górę i zobaczył stadko gołębi.
 Były to jego myśli, które wróciły z drogi.
 Sfrunęły na dół i przypadły do kolan nieznajomego, tuląc się doń miłośnie.