Strona:F. Mirandola - Tropy.djvu/107

 Wśród ciszy poczęło coś dzwonić. Od czasu do czasu brzękło coś, jakby opadła jakaś ogromna kropla wody.
 — Dzyńńń!
 — ...więc patrzy świat zdumiony na duchy-żórawie, które za cichym głosem płyną ufne, beztroskie... klucz karny i potężny tą powolnością dla głosu...
 — Dzyńńń!
 Podniosły się głosy oburzenia.
 — Cóżto za cymbał tak dzwoni... wyrzucić go!
 — To nic! Kontrola osi... głupstwo. Nie przerywać! Cicho!
 Znowu wybił się głos mowcy.
 — ...nie wiedział wróg, że na pustce wioski małej przystanął orszak królewski, korowód sławy. I któż znał nazwę tego miejsca wczoraj jeszcze?
 — Dzyńńń! — brzęczało coraz bliżej.
 — Podobnie nikt nie zna przed bitwą nazwy, która złotymi zapisze się głoskami w Panteonie serc, nikt nie wie, gdzie leżą nasze przyszłe Grunwaldy ducha... I może właśnie tu... może właśnie tej nocy...
 — Dzyńńń!
 Wszczął się rumor.