Strona:F. H. Burnett - Mały lord.djvu/126

dnej z nich chłopczyk poznał panią Millon, gospodynią zamkową, druga była trochę młodsza, na twarzy jej miłej i uśmiechniętej malowała się dobroć i przychylność.
 — Dzień dobry, mylordzie — rzekła pani Millon — jakże się spało?
 Cedryk przetarł oczy i uśmiechnął się.
 — Dzień dobry — odpowiedział — nic nie pamiętam, jak ja się tu dostałem.
 — We śnie przeniesiono waszę Dostojność do sypialnego pokoju. Oto jest Gertruda, która ma waszej Dostojności usługiwać.
 Mały lord wyciągnął rączkę do Gertrudy, witając ją z taką samą uprzejmością, jak wczoraj witał hrabiego.
 — Bardzo dziękuję, że pani taka łaskawa i chce się mną zajmować.
 — Ona ma imię Gertruda, mylordzie i tak ją proszę nazywać — powiedziała gospodyni — ona do tego przywykła.
 — Pani czy panna Gertruda? — pytał mały lord.
 — Ani jedno ani drugie, Gertruda bez żadnych dodatków — odezwała się sama Gertruda — ze mną to ceremonie niepotrzebne. Niech Bóg błogosławi waszę Dostojność. Cóż, może wstawać będziemy? Ja waszę Dostojność ubiorę, a potem podam śniadanie.
 — Ależ ja sam się ubieram już oddawna —