leżanek i Kolegów. Oto miano księżniczki brzmiało Sara Crewe, wróżką była mała, pocieszna małpka, a czarodziejem figlarny akrobata, Indus Ram Dass. Wszystko zaś działo się za górami, lasami i morzami, w słonecznych Indjach i zamglonej Anglji. Było to w latach dawnych, tak dawnych, że tylko starzy ludzie je pamiętają. Nie znano wtedy tramwajów i autobusów, a dziewczynki ubierały się w kapelusiki z piórami i zarękawki. Nawet szkoła inaczej wyglądała niż obecnie, nie była tak radosna, szczera i miła. Zmieniło się wiele w świecie od czasów księżniczki Crewe. Nie zmieniły się tylko zacne i dobre serca ludzkie. By przekonać się, że to prawda, przeczytajcie tę oto książkę. Nie powierzajcie jej tylko Melchizedechowi, bo poczciwy szczurek czytałby ją z takim zapałem, że wkrótce zostałyby z niej same okładki. Zato, jeżeli wśród Koleżanek lub Kolegów macie małą Lottie, Janet lub Guy Clarence’a, to im tę książkę przeczytajcie lub pożyczcie; może nawet grubą Ermengardę potraficie nakłonić do tej lektury.
Nie powinno Wam to przyjść z trudnością. Oto książkę tę napisała dobra pani, która znała dziwną sztukę trafiania do serc i główek młodocianych Czytelniczek i Czytelników. Pani Franciszka Burnett, z domu Hodgson, autorka przemiłego — w całym świecie czytywanego — „Małego Lorda“. Kto z Was czytał tę zajmującą i wzruszającą powieść (a niewiele chyba będzie takich, którzyby jej nie czytali), napewno z niemniejszem zaciekawieniem i ochotą weźmie do rąk tę drugą powieść, o Sarze Crewe, by po przeczytaniu zawołać: „Niech żyje młoda para, Mały Lord i Mała Księżniczka”!
