Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-5.djvu/137

podwiązkę, a zapuściwszy rękę za pończochę począł jakby coś szukać palcami. Iwan patrzył na to i nagle przyszło mu na myśl, że może Smerdiakow oszalał.
 — Waryat! — krzyknął z przestrachem i skoczył tak gwałtownie, że się oparł plecami o ścianę, do której przywarł.
 Smerdiakow, nie zważając na to, wydobył wreszcie z poza pończochy pakiet jakiś, zawinięty w papier, i położył go na stole.
 — Patrz pan — rzekł zcicha.
 — Co takiego? — pytał Iwan z trwogą.
 — Niech pan raczy obejrzeć.
 Iwan przystąpił machinalnie do stołu i zaczął rozwijać papier, ale cofnął się znów, jakby za dotknięciem oślizgłej skóry obrzydłego płazu.
 — Ręce panu drżą — zauważył Smerdiakow i rozwinął papier sam, a wtedy wypadły z niego trzy paczki banknotów.
 — Policz pan, tu jest trzy tysiące, nic nie brakuje. Weź pan je sobie.
 Iwan patrzył na pieniądze, blady jak płótno.
 — Więc pan naprawdę nie wiedział? — spytał jeszcze raz Smerdiakow.
 — Nie, nie wiedziałem, myślałem, że to Dymitr, brat. — Tu chwycił się obu rękami za głowę. — Słuchaj! Czyś ty sam zabił, czy z nim, z bratem moim?
 — Z nikim, tylko z panem, z panem tylko, a Dymitr Fedorowicz jest bez winy.
 — Dobrze, dobrze! O mnie potem, jak mi ręce drżą, słowa nie mogę wymówić.