Strona:F. Dostojewski - Bracia Karamazow cz-2.djvu/146

 — Psujesz go, mamo — zadźwięczał z za drzwi przenikliwy głosik Lizy.
 — Ach nie, to moja wina, ja jestem przyczyną wszystkiego — powtarzał niepocieszony Alosza w przystępie szalonego zawstydzenia z powodu swego wystąpienia w sprawie miłości Iwana i Katarzyny.
 — Ależ przeciwnie, postąpiłeś pan, jak anioł, jak anioł, powiadam panu — uspokajała go pani Chachłakow.
 — Mamo? W czemże to on postąpił, jak anioł? — pytała Liza.
 — Patrząc na to wszystko, wyobraziłem sobie nagle, że ona kocha Iwana, i powiedziałem to głupstwo. Cóż teraz będzie?
 — Kto? Kogo? Mamo, czy chcesz mnie zabić? — nalegała Liza. — Pytam, pytam, a nikt mi nie odpowiada.
 W tejże chwili wbiegła pokojówka.
 — Katarzyna Iwanowna zasłabła, dostała ataku, płacze.
 — Ach, mamo, i mnie niedobrze, i ja dostanę ataku — wołała Liza.
 — Liza, na miłość Boga, nie krzycz, nie dobijaj mnie. W twoich latach nie możesz jeszcze wszystkiego wiedzieć. Jak wrócę od Katarzyny, to opowiem, co możesz wiedzieć. Dostała ataku, ach Boże, jak to dobrze, to doskonale, tak właśnie powinno być. Liza! biegnij i powiedz tam, że zaraz będę, że za chwilę tam będę... Katarzyna sama sobie winna, że Iwan tak wyszedł, ale on nie pojedzie, już ja go zatrzymam. Liza!