Strona:F. Antoni Ossendowski - Pod smaganiem samumu.djvu/185

 „Wstań pan! — rzekłem. — Mężczyźni w takich wypadkach nie powinni płakać.“
 „Cóż mam robić? — wyjąknął. — On taki silny i taki bogaty, a ona kocha tylko mnie... tylko mnie!“
 „Czy jesteś pan tego pewien?“ — mruknąłem.
 „O tak!“ — zawołał.
 „Wtedy walcz!“ — powiedziałem.
 „Kiedy on taki silny i bogaty!“ — powtórzył młodzieniec z rozpaczą w głosie.
 „Mówiłeś pan, że po nowym tomie swych poezji zdobędziesz świat, a przecież zwalczyć jednego człowieka łatwiej, niż zdobyć świat?“...
 Milczał. Usiadł na kanapie i cicho płakał, jak małe skrzywdzone dziecko, wreszcie przez łzy zaczął mówić:
 „Ona umrze w tej mieszczańskiej szarzyźnie, wśród tych rozmów o zyskach i nowych projektach hodowli bydła“...
 „A jeżeli będzie mowa o nowych autach, brylantach, strojach, podróżach do Paryża i Nicei?“ — zapytałem.
 Nic nie odpowiedział. Umilkł zupełnie i wkrótce wyszedł z czytelni, zdruzgotany, zgnieciony jak robak.
 Nazajutrz mój Arab wiózł mnie dalej.
 Siedząc obok niego, rzuciłem pytanie:
 „Czy bogactwo — rzecz dobra, Ali ben Mhammedzie?“
 „Dobra, bo zdobywa wszystko“ — odparł.
 „A siła pięści, czy też dobra?“ — pytałem dalej.
 „Dobra, bo wszystko potrafi obronić“ — odpowiedział takim głosem, jak gdyby czytał znane suraty z Koranu.
 „No, a miłość?“ — indagowałem go dalej.
 „Dobra, bo ma siłę, co zdobywa i broni. Jest ona złotem i pięścią razem!“ — powiedział ze ździwieniem, patrząc na mnie.
 Myśli moje poszły w kierunku tych wschodnich formułek. Coś tam w głowie i sercu szeptało o jakiejś