Strona:F. Antoni Ossendowski - Najwyższy lot.djvu/156

 Strzelecki słuchał wyprostowany i milczał.
 — Cóż podporucznik nic nie mówi? — spytał generał.
 — Słucham, panie generale, i czekam na rozkaz! — odparł oficer.
 — Aha, czeka pan na rozkaz!
 Generał zamyślił się na chwilę, a później podniósł oczy na młodzieńca.
 — Co tu leży? — znowu wskazał na mapę, gdzie było kilka podkreślonych czerwonych ołówkiem punktów.
 Podporucznik poprawił binokle i pochylił się nad stołem.
 — To są wsie Janiec, Nowe-Miasto, Przyrowo, Ojżenie, Ciechanów... — odpowiedział i dodał: — To już zajęte przez nasze placówki, panie generale!
 — Zajęte, pan, powiadasz? — marszcząc surowo brwi, pytał dowódca.
 — Tak jest, panie generale!
 — Wiem, że zajęte! — mówił generał. — Wiem też, że to pan ze swoją kompanją przepłynąłeś rzekę pod Jańcem i wziąłeś 5 kulomiotów i jeńców. Wiem, że nastraszyłeś pan na śmierć bolszewików, pomalowawszy 9-tą kompanję na czarno, jak djabłów z piekła, czy murzynów. Wiem, że zmykali przed nimi bolszewicy, jak zające. Wiem, że nie było