Strona:F. Antoni Ossendowski - Biesy.djvu/104

 — Cudna! — odpowiedział poważnie i szczerze. — Gdym ją ujrzał, — słońce wstąpiło we mnie!
 Książę skrzywił usta pogardliwie i szepnął niemal z nienawiścią:
 — Poznajecie słońce przez kobiety, wy — robaki!
 Skinął mu ręką i wbiegł na schody.
 Lejtan czekał na rogu ulicy. W kwadrans potem spostrzegł Manon, wychodzącą z pałacyku. Szli obok siebie, nic nie mówiąc.
 — Nie mogę zrozumieć, co pana wiąże z księciem Romanem? — przerwała milczenie panienka.
 — Przyjaźń, która się zaczęła, prawdę powiedziawszy, przypadkowo... przy winie... — odparł.
 — Czy pan jest takim samym przyjacielem Sprogisa, tego oryginalnego i podobno wybitnego malarza? — zadała nowe pytanie.
 — O nie! To — inna sprawa! Pochodzę z jednego z nim miasta i przeżyliśmy razem ciężkie, marne czasy. Zawdzięczam Sprogisowi dużo, a kto wie — być może nawet życie... Żeby wyratować mnie, obłożnie wtedy chorego, — sprzedał za byle co swój piękny obraz... — odpowiedział z westchnieniem, uśmiechając się rzewnie.
 — Czy Sprogis jest również przyjacielem księcia?
 Lejtan zawahał się chwilę i odparł niepewnym głosem:
 — Myślę, że... tak. Sprogis w każdym razie wysoko ceni geniusz Romana...
 Nie pytała już więcej o nic. Lejtan nie przerwał jej milczenia. Manon nagle zatrzymała się i pa-