Strona:F. A. Ossendowski - Zagończyk.djvu/163

 Wreszcie zwrócił twarz ku stojącemu na uboczu jeźdźcowi i spytał:
 — Nie mogę wyrozumieć, czy ta dzwonnica, z poza lasu krzyżem świecąca, stoi już w Nagy-Marosz, grafie?
 — Nagy-Marosz... — skinąwszy głową, odpowiedział zapytany.
 — To przed miastem w gospodzie mamy spotkać ludzi grafa Seczeniego z porwanemi przez niego niewiastami? — pytał dalej młody rycerz.
 Graf znowu kiwnął głową i mruknął, słowa polskie z cudzoziemska wymawiając:
 — Stoi pod lasem gospoda „Pod bykiem“, o niej to wspominał w piśmie swojem mój brat stryjeczny, który tak niecnym, niekawalerskim czynem cały nasz ród szlachetny pohańbił. Na Chrystusa, wolałbym, żeby mnie kto inny, nie on z niewoli salwował!
 — Pfy! — sapnął bryłowaty jeździec, przysłuchujący się rozmowie.
 — Naprzód tedy! — zawołał junak, siedzący na rudym bachmacie, który, chociaż zdrożony był, łbem grzywiastym potrząsał groźnie i chrapał.
 Minęli mały gaik i tuż na skrzyżowaniu trzech dróg ujrzeli dużą murowaną szopę. Kilkanaście wozów stało przed nią i dziesięć dobrych koni okulbaczonych, uwiązanych do pali. Przy rumakach tkwił zbrojny pachołek. Jacyś ludzie w barwnych strojach biegali pomiędzy wozami, szczekały psy i ryczało bydło, stojące przy furach, okrytych płóciennemi budami. Zdaleka już donosiły się huczące tony basetli i jazgot kilku skrzypiec, okrzyki i śmiech.
 Jeźdźcy podjechali do szopy, bo graf szepnął:
 — Gospoda „Pod bykiem“...