Strona:F. A. Ossendowski - W ludzkiej i leśnej kniei.djvu/372

w mózgu i w sercu wspomnienia i echa najstraszliwszych i najohydniejszych zbrodni.
 Nic jednak nie mogłem wykombinować, więc zapytałem wprost.
 — Widzę, że pan tu jest niedawno! — roześmiał się nieznajomy. — W przeciwnym razie musiałby pan wiedzieć o mnie. Jestem Andrzej Bołotow.
 Nazwiska tego nigdy nie słyszałem, więc zapytałem znowu, czy dawno przebywa na wyspie, skąd i poco tu przyjechał.
 Odpowiedział, że mieszka już około siedmiu lat, przybył tu z gubernji Tomskiej; potem zamyślił się na chwilę i ciągnął dalej:
 — Przyjechałem tu w sprawach religijnych, gdyż sądziłem, że ci ludzie potrzebują czemś uciszyć wyrzuty sumienia, zagłuszyć echa swojej winy. Sprzedawałem książki religijne, Biblję świętą, obrazki i krucyfiksy, a także zbierałem ofiary na budowę kościołów...
 — Dobrze wam się powodziło? — zapytałem.
 Umilkł, a twarz mu nagle spochmurniała.
 — Bardzo dobrze! — zaśmiał się szyderczo. — Widzi pan siwiznę na moich włosach? To są skutki powodzenia mojej misji chrześcijańskiej.
 — Nie rozumiem!...
 — O tak! — wybuchnął. — Trudne to jest do zrozumienia, bardzo trudne...
 Poczęstował mię tytoniem do fajki i, podając mi zapałkę, rzekł:
 — Kawałek drogi mam do zrobienia w tym samym kierunku, co pan, więc może pan pozwoli, że razem z nim pojadę?