Strona:F. A. Ossendowski - Tajemnica płonącego samolotu.djvu/30

 — Nie! — padła krótka odpowiedź.
 — Dziękuję! — szepnął Enriko. — Słucham pana teraz!
 Don Miguel Floridablanca długo nie mógł wydobyć z siebie głosu. Coś go ściskało za gardło, a ostry wstyd zmuszał do spuszczania oczu pod badawczem spojrzeniem mulata. Wreszcie zaczął mówić:
 — Zrozum, że bywają ciężkie, przykre przepisy prawne, lecz cóż robić?... Prawo jest prawem. „Dura lex — sed lex“! Będziesz musiał, Enriko, podpisać papier, stwierdzający, że nigdy nie zechcesz dochodzić uznania siebie za prawego syna hrabiego de l’Alkudia i że zrzekasz się wszelkiej spuścizny po nim.
 Młody Kastellar milczał. Po chwili rzekł spokojnie i stanowczo:
 — Zgadzam się!
 Don Miguel wyciągnął do niego ręce.
 — Dziękuję! — rzekł, potrząsając drobną, silną dłoń mulata. — Jesteś rozumnym i szlachetnym człowiekiem. Sam pojmujesz, że pochodzenie twoje, mieszana krew, kolorowa rasa, do której należysz, zamykają przed tobą niektóre drogi... Smutne to, lecz cóż robić? Takie prawo... takie są pojęcia, wpajane w nasze społeczeństwo!
 Mulat podniósł znowu głowę i rzekł, wymawiając dobitnie każde słowo:
 — Ja otworzę te drogi przed sobą!
 — Bardzobym się cieszył, mój drogi chłopcze! — mruknął generał.
 — Otworzę, albo...
 Nie dokończył, bo do gabinetu wpadła Liza.
 — Na Madonnę! — zawołała. — Znudziło mi się czekać na korcie! O czem rozprawiacie tak strasznie długo?
 — Oznajmiłem Enrikowi przyjemną nowinę — odparł don Miguel.