Strona:F. A. Ossendowski - Szanchaj - II.djvu/357

 «Wytężmy siły — haj!
 «Do gardła skoczmy wrogom — haj!
 «Japońskich wymordujmy katów — ho!
 «Za morza białych wypierajmy czartów — ho-ho!»
 Ktoś rzucił ręczny granat do wnętrza sklepu. Jazgot, żółty dym, wrzaski, wycie, kłęby rozbitego tynku...
 — Pali się! Pali!
 Głosy dzikiej radości, czy obłędnego strachu. I... przerażająca chwila ciszy... Nagłej, jak piorun w pogodny, słoneczny poranek. A potem salwy jedna po drugiej, jeszcze i jeszcze...
 — Żołnierze! Wojsko!
 Wichura krzyków i jęków...
 Wagin nie czekał dłużej. Już wiedział, co ma nastąpić.
 Obejrzał się.
 Brama była zamknięta. Trącił ją, z całej siły wparłszy się w nią ramionami. Grube podwoje poruszyły się zlekka. Brzękły rygle. Nie była to zapora nie do zdobycia. Począł krzyczeć i zachęcać stojących przed nim Chińczyków, znakami objaśniając, jak należy działać.
 Kilkunastu ludzi, wsadziwszy ręce pod bramę, podważyło ją, inni walili w nią pięściami i pchali ze wszystkich sił. Nie wytrzymały wreszcie zawiasy i jedna połowa bramy, zerwawszy się z haków, utworzyła szeroką szczelinę.
 Tłum wdzierał się w nią, niby woda przez pęknięte tarcice okrętu, aż obsunęła się zupełnie, otwierając przejście na podwórze. Chińczycy naoślep mknęli przed siebie.
 Wagin ogarnął ramieniem Ludmiłę i trzymając